Михась зарэцки вораги краткое содержание
Обновлено: 05.07.2024
Выбрав категорию по душе Вы сможете найти действительно стоящие книги и насладиться погружением в мир воображения, прочувствовать переживания героев или узнать для себя что-то новое, совершить внутреннее открытие. Подробная информация для ознакомления по текущему запросу представлена ниже:
Ворагі: краткое содержание, описание и аннотация
Вядомы беларускі пісьменнік Міхась Зарэцкі (1901 – 1937) – зачынальнік рамантычнага кірунку ў беларускай літаратуры 20–х гадоў, пісьменнік–наватар, аўтар многіх апавяданняў і раманаў "Сцежкі–дарожкі" і "Вязьмо". Апавяданні М. Зарэцкага – адна з найбольш цікавых і змястоўных старонак беларускага прыгожага пісьменства.
Міхась Зарэцкі: другие книги автора
Кто написал Ворагі? Узнайте фамилию, как зовут автора книги и список всех его произведений по сериям.
В течение 24 часов мы закроем доступ к нелегально размещенному контенту.
Ворагі — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком
Быў ён камандзірам асобнага атрада. Меў, як і кожны чалавек, сваю ўласную фамілію, але ўсе звалі яго Матросам - па яго ранейшай спецыяльнасці. І яму падабалася гэтае прозвішча.
- Ну што? - загудзеў ён, уваліўшыся ў кабінет.
- Пачакай! У двух словах не скажаш. Сядай во.
- На! - і прыгатуйся да надта важнага.
- Прыгатаваўся ўжо. Пачынай!
- Колькі ты можаш набраць надзейных людзей?
- Слухай, Матрос, ты не выспаўся сёння ці мо жартуеш.
- Ды тое, што сам не ведаеш, што вярзеш. Я думаў тэлеграфаваць у N, каб роту прыслалі.
- Ладна! Як зловім, тады тэлеграфуеш. Цяпер пачакай. Але расказвай, як і што.
Гуторскі расказаў усё па парадку.
- Маёнтак Купрыянава я ведаю добра, - пачаў разважаць Матрос.
І хоць ён ні на дробачку не змяніў выразу свайго шырокага, буйнага твару, але відаць было, што ён закіпеў, загарэўся ваяўнічым запалам.
- Маёнтак я добра ведаю. Там лес ці то парк. вялікі, гушчарны. а за ім - Дняпро. У самы бераг упіраецца парк. З Дняпра прыйдзецца і падцікацца, бо на дарозе варту паставяць. Так. Лодкі трэба. Лепш за ўсё на лодках. Лодкі ў Тросне на перавозе возьмем. Ну, акружым. Калі варта будзе - знімем. мае хлопцы мастакі на гэта. Ну, а там пабачым. Яшчэ трэба абмеркаваць.
- Ну, дык як з людзьмі?
- Усяго атрада не буду браць. Выберу чалавек пятнаццаць.
- Глядзі, каб мала не было. Гэта ж не злодзей які, банда цэлая.
- Гэта мая справа. Адказнасць бяру на сябе.
- Добра. Я сам таксама паеду.
- Яшчэ лепей. Толькі з умовай: мне не замінаць. Загадаў ніякіх, акрамя маіх. Там ты не начальнік, а падуладны.
- Аб гэтым не турбуйся. Я не маю ніякага намеру памыкацца на тваю вайсковую ўладу. Усе загады твае буду спаўняць няўхільна.
- Ну, я пайшоў. Увечары зайду да цябе, пагамонім.
- Заходзь на кватэру!
Гуторскі застаўся адзін. Хацеў узяцца за бягучую работу, але не работалася. Гісторыя з Купрыянавым заўладала яго галавой. Аб чым бы ні пачынаў думаць, думкі міжвольна, неўзаметку перабягалі на гэту цікавую справу.
То яму прадстаўлялася заўтрашняе дзела. Прадстаўлялася выразна, яскрава, з усімі драбнотамі, бо ён ужо перажываў яго ў сваім уяўленні. А то ўспаміналася тое, што было ўчора. Тады ў вачах станавіўся вобраз Ніны і зацямняў сабой усё іншае. Дрыгацеў дзіўнай вабнасцю, цягнуў да сябе, змушчаў яскравым, ззяючым хараством.
І тады Гуторскі зрываўся з месца і доўга хадзіў па пакоі, злуючы на сябе за тое, што не можа стрымацца, не можа ў корані перацяць гэта непатрэбнае, шкоднае пачуццё.
Маўкліва насупіўся старавечны купрыянаўскі парк. Сцішыўся, прытаіўся, быццам хоча ўсё падслухаць, усё захаваць у сваіх старых грудзях, сабраць цэлую векавечную гісторыю жыцця. Сабраць і пахаваць, нікому не сказаць ні аб чым, занесці з сабой у небыццё. І ўсё чуе стары цёмны парк. Усё, усё чыста, кожны ледзь чутны шолах, кожны рух, кожны ўздых чалавечых грудзей, кожны ўдар чалавечага сэрца.
І дарма думаюць тыя людзі, што вунь паўзуць па магутных карэннях, што сцелюцца дзеразой па зямлі ў нагах волата лесу, дарма яны думаюць, што ніхто іх не ўгледзеў, ніхто не пачуў! Людзі не пачулі, а маўклівы лес усё чуе і ўсё знае, толькі нікому не скажа.
А людзі паўзуць. Ціхенька, нішчыкам. Ані зыку, ані шолаху. Нават дыханне зацялі.
Толькі во тут двое шэпчуцца. Шэпчуцца так, як часам трава пад павевам кволага ветрыку. Больш угадваюць думкі, чым чуюць адзін аднаго.
- Святла не відаць. Вакеніцы зачынены.
- Можа, спазніліся, птушкі ўжо вылецелі?
- Грышка б свіснуў. Колькі гадзін?
- Было адзінаццаць, мінут дзесяць ідзём.
Вакол распасціралася чорная, густая цемра. Трэба было мець кацінае вока, каб угледзець што-колечы ў гэтай цемры. Як падпаўзлі ўжо на колькі крокаў да дома, тады толькі Гуторскі агледзеў перад сабою бялясую пляму мураванай сцяны. Нідзе ні агеньчыку. Ціха. Быццам усё павымерла ў гэтым вялізным таемным палацы.
- Цс! - сыкнуў Матрос.
Гуторскі спыніўся, зацяў дух, прыслухаўся.
Ціха ўсё, як у магіле.
- Ціў! - цвіркнула над самым вухам начная птушка. Гуторскі і не ўцяміў адразу, што гэта Матрос.
З розных бакоў ціха, нячутна паспаўзаліся людзі. Сабраліся ў гурток, што чорныя тараканы.
Читайте также: