Минулае вучыць нас як жыць сення сочинение
Обновлено: 02.07.2024
ТОЛЬКО ПЕРЕДЕЛАЙ, ИБО УЧИТЕЛЯ ЗАПАЛЯТ И *ОПА ТЕБЕ:))))
Жыццёвы вопыт - галоўны настаўнік
Мінулае . Мінулае вельмі важна для нас. Бо толькі дзякуючы яму мы унаем жыццё нашых продкаў. Нашы папярэднікі вельмі доўга жылі на зямлі. У іх назапасілася шмат вопыту, якое яны перадаюць нам. Бо як без яго? Калі б мы не перадавалі б сваё вопыт, магчыма мы б моцна адставалі ад развіцця.Вопыт - адна з мэтаў жыцця. Нездарма за саветамі прыходзілі менавіта да старэйшынам. Бо ў іх за плячыма велізарная жыццём, а значыць велізарны жыццёвы вопыт. Мабыць адна з іх мэтаў - перадаць нам гэты вопыт. Бо разумны той хто вучыцца на чужых памылках . Мінулае - добры настаўнік!
С чудесным и таинственным миром сказок мы все знакомимся в раннем детстве. Потом кто-то теряет к сказкам интерес, а кто-то и до старости с удовольствием перечитывает волшебные истории или переключается на другие сказки - фантастику и фентези. Жажда чудес, надежда на чудо не покидает человека никогда - если, конечно, у него есть воображение.
Сказки, и народные, и авторские - один из первых жанров литературы, с которыми знакомится ребенок. Для ребенка реальность и воображаемый мир неразделимы тесно переплетены друг с другом, поэтому именно сказки формируют представление о добре и зле. Добрые волшебники и коварные колдуны, путешествия за тридевять земель, борьба со злыми драконами, великанами и прочими отрицательными персонажами - все это очень интересно и увлекательно.
Слушая и читая сказки, мы развиваем воображение. А наблюдая за героями сказок, например, Иванами-Царевичами да Иванушками-дурачками, мы учимся отличать добро от зла, сочувствовать и сопереживать. Поэтому сказки очень важны, даже в двадцать первом веке, когда вместо сказочного ковра-самолета мы летаем на реальных самолетах и в любое время можем поговорить с родственником, живущим за тысячи километров от нас. Дело ведь не в сказочных предметах или способностях: самая волшебная сказка все равно рассказывает о людях, хороших и плохих, о вечной борьбе добра и зла. причем в сказке добро побеждает зло, чего не всегда можно достичь в реальной жизни. Может быть, именно поэтому мы так любим сказки.
Лiтаратурную дзейнасць Ян Баршчэўскi пачаў у Полацкай калегii паэмамi "Пояс Венеры" i "Псiхея", вытрыманымi ў стылi польскага класiцызму. Твораў, напiсаных на беларускай мове, захавалася мала. Гэта дыдактычныя вершы "Дзеванька" i "Тарэлiца", а таксама паэма "Рабункi мужыкоў" ("Размова хлопаў"), прысвечаная падзеям 1812 г. Гэтыя творы прадуманыя з боку кампазiцыi, iм не адмовiш у лiрызме i пэўнай сатырычнай скiраванасцi. Так, у вершы "Дзеванька" аўтар папракае маладую асобу за беспадстаўныя прэтэнзii на панскасць, а ў вершы "Гарэлiца" — п'янiцу за празмерную прыхiльнасць да "зялёнага змiя". Пад уплывам пiсьменнiкаў-рамантыкаў Я. Баршчэўскi пачаў апрацоўваць беларускiя паданнi, легенды, казкi, песнi, прыказкi i прымаўкi, у вынiку чаго была напiсана "кнiга сэрцаў i характараў людскiх" "Шляхцiц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". У гэтым чатырохтомным зборы апавяданняў, якi параўноўваюць з цыклам "Тысяча i адна ноч", пiсьменнiк абгрунтаваў думку пра самабытнасць, велiч i духоўнае багацце беларускага народа. Скразным вобразам, якi аб'ядноўвае твор у адзiнае мастацкае цэлае, з'яўляецца шляхцiц Завальня. Ён гасцiнна сустракае ўсiх падарожных, шчодра частуе iх, уважлiва слухае жыццёвыя гiсторыi i казкi, 3 такiх гiсторый мы даведваемся пра багатага Карпа, рыбака Родзьку, пана Сiвоху, сляпога Францiшка, паляўнiчага Сямёна i iншых герояў, якiя аказваюцца ў самых розных i неверагодных жыццёвых сiтуацыях, трапляюць пад уплыў чорных сiл, змагаюцца, перамагаюць, выратоўваюцца, гiнуць. ("Пра чарнакнiжнiка i змяю, што вылупiлася з яйка, знесенага пеўнем", "Карона вужа", "Зухаватыя ўчынкi", "Вогненныя духi"). Фантастычныя апавяданнi Я. Баршчэўскага, адметныя i непаўторныя, звязаны з "духам i паэзiяй народа". Яны насычаны афарызмамi, трапнымi выслоўямi i параўнаннямi: "Хто вучыцца, той павiнен пра усё ведаць"; "Помстаю не супакоiш пакуты"; "Чалавек без рэлiгii на усё гатовы"; "Якая карысць спрачацца з людзьмi, якiя маюць абмежаваныя веды i пачуццi?"; "Перасаджваць дубы - найвялiкшае няшчасце". У iх сцвярджаюцца вечныя iсцiны чалавечага быцця: мiласэрнасць, дабрыня, вернасць, усёдаравальнасць, любоў да блiжняга i роднай зямлi. Праз сiстэму выяўленчых сродкаў i на аснове багатых фальклорных матэрыялаў Я. Баршчэўскаму ўдалося стварыць сiмвалiчны i непаўторны вобраз Плачкi-Беларусi i яе пакутнiцкага лёсу.
Вопрос по украинскому языку:
Сочинение на тему минулае вучыть нас як жыть сёння
Трудности с пониманием предмета? Готовишься к экзаменам, ОГЭ или ЕГЭ?
Воспользуйся формой подбора репетитора и занимайся онлайн. Пробный урок - бесплатно!
- 01.05.2016 23:27
- Українська література
- remove_red_eye 8272
- thumb_up 38
Ответы и объяснения 1
З гісторыі можна ўзяць мноства ўрокаў. Мінулае падобна ружы - прыгожай, але з шыпамі. Мінулае - гэта тое, чаго не вярнуць і не выправіць, чаго не забыць і не наладзіць! Мінулае - яго няма, але яно ЕСЦЬ, і нікуды ўжо не падзенецца! У кожнага яно свае, у кожнага яно рознае - часам, аб ім хочацца забыць назаўседы, і нікога не прысвячаць ў падрабязнасці даўно мінулых дзен. У каго-то, гэта мінулае поўна дасягненняў і перамог, такому чалавеку хочацца ганарыцца сабой, у каго-то яно поўна смуткаў і страт, няслушных учынкаў і памылак, а ў каго-то за плячыма жыцце, якая поўная клопатаў, радасцяў і смуткаў, як у іншым, у большасці з нас.
Наша мінулае - наша гісторыя, гісторыя нашых узлетаў і падзенняў, як гісторыя кожнай краіны - розная, напоўнена шматлікімі здзяйсненнямі і проступками, але яна есць, і нікуды ад яе не дзецца. Мінулае вучыць нас сваімі памылкамі ці памылкамі нашых сяброў, яно дае нам бясцэнны вопыт. Хто-то становіцца смялей і упорней, хто-то дабрэй і справедливей, хто-то больш жорсткім і хладнокровней, але якім бы адбіткам не лягло мінулае на нашу далейшую жыцце, яно, несумненна, змяняе наша будучыня.
Але есць адзін важны момант - гэта, як пабочны эфект, ўласцівасць жыць мінулым. І гэта есць няправільна, нават больш таго - небяспечна! Трэба жыць тут і цяпер, у гэтым часе, будаваць свае жыцце дзень за днем, кожную хвіліну. Бо, толькі за сапраўдныя заслугі цэняць чалавека. Працягваючы жыць мінулым, ніколі не пачнеш жыць па-новаму!А бывае і так, што чалавек дамогшыся пэўных мэт у жыцці, так і застаўся на тым адным месцы. Не выключана, што будучыня такога чалавека асуджана на правал. Бо, трэба ўвесь час удасканальваць сябе, ісці наперад, а не жыць тым, што было калі-то. За мінулыя заслугі доўга ніхто паважаць не будзе, так як мінулае - гэта мінулае, якое мы пражылі для таго, каб чаму-небудзь навучыцца, чаго-то дамагчыся і з упэўненасцю ісці далей!
Ёсць ветхая, як свет, сцна: мнулае павнна вучыць нас, як жыць сёння. I хто гэтага не сведамляе, асуджаны на нябыт. Пароль немручасц, гарантыя падмурак будучага -памяць пра мнулае, веданне яго. Галоны герой рамана М. Зарэцкага Вязьмо Сымон Карызна так усведамляе собственный крах трагедыю: Няма мнулага мяне. разумееш? Будучыня - глупства, а галонае - мнулае. Звычайна кажуць начай, а мяне, наадварот, акураттак. Няма на што абаперцся, каб ступць у будучыню. Няма падставы, як кажуць, будучын. Зншчыць нашы се сляды, каб не ведал нук, хто такя х дзяды - так вр ашук сх заваёнка, што шл млы край наш зваяваць (Якуб Колас). Неважно какая таталтарная сстэма таксама ставць на мэце нашы клады апаганць, душу вынесц на здзек. I выншчэнне душы найперш пачынае з выншчэння памяц народа, з разрыву самых моцных повязя памж вякам пакаленням.Хто згуб памяць - згуб усё, - папярэджвае нас У. Караткевч. Даследчык свой мнушчыны бачаць сваё прызначэнне, паводле сло Караткевча, у тым, каб нанава ствараць собственный народ, у якога некал, адбраючы яго край, разбураючы яго гнёзды, адабрал памяць. Памяць пра мнулае ёсць памяць пра будучыню.На гстарычных сюжэтах я ствары сваю матрыцу будучага. Кожны гстарычны сюжэт - гэта адкрытая размова з сучаснкам - так пра сваё псьменнцкае крэда сказа сам У. Караткевч. Ён размаляе з нам пра многае. Яго кнг - гэта кнг не тольк не стольк пра пастанн, войны, змаганн, кольк кнг пра годнасць гонар, о подвигах, о доблести, о славе, пра тое, што трэба жыць не прынжаючы не прынжаючыся.Мнулае кнгах У. Караткевча вучыць нас, што гонар годнасць чалавека тым, каб быць незалежным з моцным, роным з роным, памярконым для нжэйшых. У гым, каб быць добросердечным для жанчын, дзяцей, слабеньких, пераможаных. У тым, каб быць лтасцвым да звяро. Разам з Алесем Загорскм, героем рамана Каласы пад сярпом твам, мы сведамляем, што ёсць самае страшнае, страшней за чуму, вайну, страшней за сё на свеце. Гэта - няволя, прыгон, бо яго выявай з'яляецца подневольная псхалогя, а не тольк галеча фзчнае выншчэнне народа. Духонае выншчэнне намнога страшнейшае. Не сведамляць гэта - зншчыць будучыню, бо рук галодных бедняко будуць аддадзены вораг сх кран, бо прынжаны будуць самыя магутныя. I адданне тое прынжэнне засёды адбываецца з сякерай пры дрэве.
Читайте также: