Сибгат хаким биография на татарском языке кратко
Обновлено: 30.06.2024
Хаким Сибгат Тазиевич (тат. Сибгат Хким; настоящая фамилия — Хакимов; 1911—1986) — советский татарский поэт. Член ВКП(б) с 1943 года. Отец Р. С. Хакимова.
Биография
Творчество
Награды и премии
Память
Его имя носит улица в Ново-Савиновском районе Казани.
Издания на русском языке
- Избранное. Казань, 1952
- Избранное. М., 1984
- С песней в сердце. М., 1952
- Летняя заря. Казань, 1954
- Стихотворения и поэмы. М., 1954
- Волнения и тревоги. Казань, 1957
- Дневник беспокойной души. М., 1960
- Цветы бури. М., 1962
- Стихи. М., 1964
- Небо в глазах. Казань, 1966
- Через кручи. М., 1968
- Вечные ветви. М., 1971
- Стихи последних лет. М., 1973
- Врата времен. М., 1977
- Вся синь весны. М., 1981
- Десять ключей на горе. Казань, 1981
- Близкая даль. М., 1985
Хаким Сибгат Тазиевич (тат. Сибгат Хәким; настоящая фамилия — Хакимов) — советский татарский поэт.
Призван в Красную Армию в 1941 году, с мая 1942 года участник боевых действий. За боевые заслуги командир взвода стрелковой роты 1243-го стрелкового полка 375-й стрелковой дивизии лейтенант Хакимов в августе 1943 года награждён орденом Красной…
Хаким Сибгат Тазиевич (тат. Сибгат Хәким; настоящая фамилия — Хакимов) — советский татарский поэт.
Призван в Красную Армию в 1941 году, с мая 1942 года участник боевых действий. За боевые заслуги командир взвода стрелковой роты 1243-го стрелкового полка 375-й стрелковой дивизии лейтенант Хакимов в августе 1943 года награждён орденом Красной Звезды.
В 1963—1967 годах был членом Президиума Верховного Совета Татарской АССР. В 1965 году стал секретарём СП РСФСР.
Поэт ушел из жизни 03 августа 1986 года. Похоронен на Татарском кладбище в Казани.
Свидетельство и скидка на обучение каждому участнику
Зарегистрироваться 15–17 марта 2022 г.
- Поможем развить концентрацию и внимание с раннего возраста
- Повысим гибкость и раскованность в общении
Описание презентации по отдельным слайдам:
Сибгат Хәким (1911-1986) Халыктагы тере фикерләрнең Хәкиме син-тугры хәкиме.
Татарстанның халык шагыйре, публицист, җәмәгать эшлеклесе Сибгат Хәким (Сибгат Таҗи улы Хәкимов) 1911 елның 4 декабрендә Россиянең элекке Казан губернасы Царевококшай өязе (хәзерге Әтнә районы) Күлле Киме авылында колхозчы гаиләсендә дөньяга килә.
Авыл мәктәбендә җиде сыйныф тәмамлагач, берникадәр вакыт мәктәптә пионерлар җитәкчесе булып эшли. 1931 елда Казанга килеп, татрабфакта укый башлый. С.Хәким-пионервожатый. 1932 ел. Үсмер егет
1941 елның июнендә армиягә чакырылып, шул елның ахырына кадәр запастагы гаскәри берәмлектә хезмәт итә, аннары кыска мөддәтле хәрби курсларны тәмамлап, 1942 елның маеннан хәрәкәттәге армиядә: әүвәл укчы взвод, соңыннан рота командиры сыйфатында Ржев яны һәм Курск тирәсендә барган сугышларда катнаша, фронттагы батырлыклары өчен Кызыл Йолдыз ордены һәм медальләр белән бүләкләнә. 1944 елның язында Саратов шәһәрендә хәрби-сәяси курсларны тәмамлаганнан соң, 1945 елның маена кадәр Молдавиядәге чик буе гаскәрләренең округ хәрби газетасында инструктор булып хезмәт итә.
Берлинга таба. Сибгат Хәким йөргән юллар. Рәссам В.С.Климашин.
Гомеремне аңа багышладым 47 ел бергә гомер иткән тормыш иптәше Мөршидә Вилданова- Хәкимова Шагыйрь яшәгән йорт
Гаилә Сибгат Хәким туганнары белән (сулдан икенче-әнисе) Гаиләсе белән. Хатыны Мөршидә, улы Рафаил
Рафаил Сибгат улы Хәкимов – язучы, сәясәтче, Шиһабетдин Мәрҗани исемендәге тарих институты мөдире
Уйчан гына балкып йөрсә дә шул, Көчле рухлы булган Сибгат ага! Әле дә булса “Җылы Сүзе” белән Шигърияткә безнең учак яга. Л.Шагыйрьҗан.
Сибгат Хәким-әдипләр хакиме Какшамас дуслык. Хәсән Туфан белән. Шагыйрь һәрчак халык күзендә
Мең елдан сон да бер синең, илем, Кайтасыңны беләм Тукайга Тукайның кабере янында Шагыйрь йөри Кырлай урамында Кырлай каеннарын сагынып килгән . Кояш төшкән урман аланында Котырып үскән чабылмаган үлән. Гамил Афзал
Шигырь бәйрәмендә Сибгат Хәким һәм Равил Фәйзуллин -Идел кебек иле булган халык югалмый!
Шагыйрь бәхете Сибгат Хәким һәм язучы Мәхмүт Хәсәнов балалар белән очрашуда.1978 ел.
Җәмәгать эшләре һәм татар әдәбиятын үстерү өлкәсендәге нәтиҗәле хезмәтләре өчен С.Хәким Ленин ордены (1971), Октябрь Революциясе (1981) һәм Хезмәт Кызыл Байрагы (1957) орденнары белән бүләкләнә. Ул 1986 елда вафат була, Казанның Яңа бистә зиратында җирләнә. С.Хәким — 1938 елдан СССР (Татарстан) Язучылар берлеге әгъзасы.
Мин киткәч тә дөнья матур булыр. Моңсуланыр Аккош күле генә. Аккош булып бер кайтырмын әле, Ышанмагыз минем үлемемә. Разил Вәлиев
Бәхетле язмышлы җыр Сибгат Хәким халыкка сугышка кадәр үк иҗат иткән “Юксыну” шигыре белән таныла. Лирик эчтәлекле бу әсәргә 1942 елда Шакир Мәҗитов көй яза, җырчы Зифа Басыйрова башкаруында җыр халыкка яңгырый.
Әле һаман куркып уянамын П.Жигмионт, Н.Присекип. Курск Дугасындагы сугыш. Сибгат Хәкимнең “Дуга” поэмасы каһарманнары.
Сибгат Хәким музее 1981 елның 26 декабрендә Сибгат Хәкимнең 70 еллык юбилее уңае белән шагыйрь укыган мәктәпнең бер классында музей-бүлмә ачыла. Бу музей-бүлмә укытучылар, укучылар, авыл халкы, музей җитәкчесе Луиза апа Шәмсиеваның зур тырышлыгы һәм Сибгат Хәкимне хөрмәт итүләре аркасында туа. 1987 елда музейга “мәктәп музее” дигән таныклык (№5894) бирелә. Ә 1995 елның гыйнварында музей дәүләт статусы ала һәм ТР БДН берләшмәсенә алына. 1997 елда музейны яңа мәктәпкә күчерәләр. Бу тантанага Татарстан дәүләт фәннәр академиясеннән бер төркем галимнәр белән Сибгат Хәкимнең улы Рафаэль Хәкимов кайта. Ул музейга 15тән артык документ калдыра, “Сибгат Хәким музее” дигән буклет эшләтә, ә мәктәпкә Сибгат Хәкимнең бюстын бүләк итә. Бу бюст мәктәп фойесында тора һәм кергән һәркемне каршылый. Бүген музей бик тулыланды, зурайды. Анда 2400 дән артык экспонат саклана. Шуларның 90 проценты Сибгат Хәким тормышын, иҗатын чагылдыра. Музей ике бүлмәне үз эченә алган. Аның беренчесе тулысы белән Сибгат Хәкимгә, ә икенчесе Күлле-Киме мәктәбен тәмамлаган күренекле шәхесләргә багышланган.
Сибгат Хәкимнең пиджагы Бүген музей бик тулыланды, зурайды. Анда 2400 дән артык экспонат саклана. Шуларның 90 проценты Сибгат Хәким тормышын, иҗатын чагылдыра. Музей ике бүлмәне үз эченә алган. Аның беренчесе тулысы белән Сибгат Хәкимгә, ә икенчесе Күлле-Киме мәктәбен тәмамлаган күренекле шәхесләргә багышланган.
Сибгат Хәкимнең эш бүлмәсе
Музейдагы авыл өе күренеше Сибгат Хәкимнең балачагын хәтерләтә
Музейда кунаклар еш була
Хәким дигән кеше булган, диләр. Булган түгел, бар ул һаман да. Бүлешә ул кайгы-зарыбызны Әремдәй чат ачы заманда. Сибгат Хәким, димәк, яши һаман Шигъри каһарман ул бүген дә!
ХАКИМОВ Сибгат Тазиевич (Таҗи улы) (4.12.1911 год, д.Кулле Кими Кулле-Киминская волость Царевококшайский уезд Казанская губ. / ныне Атнинский район Республика Татарстан – 3.08.1986 год, г.Казань).
Деятель культуры, поэт, народный поэт Татарской АССР, секретарь Союза писателей РСФСР. Лауреат Государственной премии Татарской АССР имени Габдуллы Тукая, Лауреат Государственной премии РСФСР имени Максима Горького, член Президиума Верховного Совета Татарской АССР. Участник Великой Отечественной войны 1941–45 годов.
Он жил в основном в Казани, но душой пребывал в Кулле-Киме. Каждый год он возвращался в деревню на сабантуй и оставался там на лето. Он считал, что в жизни его родной деревни, как в капле воды, отражаются все проблемы человечества.
Молодой Сибгат начал сочинять рано. Однажды в Кулле-Киме приехала сестра писателя Аделя Кутуя (1903-1945 гг.) и заметила в школе талантливого юношу и пригласила его в Казань. В 1931 году он учился на рабфаке в Казани. В 1937 году - окончил Казанский педагогический институт. Затем редакция журнала…
Первый его сборник не увидел свет, его рассыпали в типографии. Будучи секретарем комсомольской ячейки, он заступился за Фатыха Карима (1909-1945 гг.). Исключили обоих. Фатых Карим оказался в тюрьме, а Сибгата оставили без работы, под присмотром органов. Год он перебивался случайными заработками, а затем в 1938 году вышло постановление ЦК ВКП(б) о перегибах в политике и его восстановили на работе.
1941-45 годы - участвовал в Великой Отечественной войне. После офицерских курсов он сразу попал на Курскую дугу. Из этой мясорубки живыми вышли немногие. Из батальона осталось 9 человек, в том числе контуженный, но живой Сибгат Хаким – командир роты. Всю войну в окопах, на передовой, войну окончил в Молдавии. Затем долгие годы лечения, стихи и поэмы о войне.
Он с гордостью писал о Казани, Заказанье, родной деревне, республике. Его книги издавались не только в Татарстане, но и Москве. На русском языке выходило книг больше, чем на татарском. Переводили на другие языки. Он писал статьи, не только о литературе, но и о жизни республики. Поэмы составляют целый том.
1963—1967 годы ХАКИМОВ - член Президиума Верховного Совета Татарской АССР. А в 1965 год - стал секретарем Союза писателей РСФСР.
Читайте также: