Патрэбен чалавеку чалавек сочинение

Обновлено: 02.07.2024

Для учеников 1-11 классов и дошкольников
Бесплатные сертификаты учителям и участникам

Такое рознае каханне

Перада мною кніга У.С. Караткевіча “Дзікае паляванне караля Стаха”. Колькі важнага і сур’ёзнага ў змесце аповесці! Але пагаварыць я хачу пра Надзею Яноўскую – адну вельмі тонкую ва ўсіх адносінах гераіню гэтай аповесці, гаспадыню маёнтка Балотныя Яліны.

Вось якой паўстае яна перад вачыма Андрэя Беларэцкага: “ Маленькая ростам, худзенькая, танюткая, як галінка, з амаль неразвітымі клубамі і ўбогімі грудзямі, з блакітнымі жылкамі на шыі і руках, у якіх зусім, здавалася, не было крыві, – яна была слабай, як сцяблінка палыну на мяжы.

Вельмі тонкая скура, тонкая доўгая шыя, нават прычоска нейкая незразумела невыразная. ”

Калі чытаў, калі ўпершыню знаёміўся, думаў, што з гэтай недарэкі ні я, ні галоўны герой кнігі не будзем мець цікавасці. А выйшла якраз наадварот…

Чым далей знаёміўся з ёю, чым “бліжэй” пазнаваў, тым ясней разумеў глыбіню аўтарскай задумы: моц тоецца ўнутры нас, яна не на паверхні. І калі абудзіць прагу да жыцця, гэта дасць сілы, зменіць да непазнавальнасці, асабліва калі даць надзею, надзею на лепшае!

Думаю, што і імя ў гераіні невыпадковае. Якія прыгожыя імёны носяць беларускія жанчыны! Але, тым не менш, менавіта “Надзея” – імя, якое ідзе поруч з “Любоўю” і прарочыць будучыню.

Магчыма, тым самым Уладзімір Сямёнавіч хацеў сказаць, што не страчвае надзеі на лепшае ў беларускай прагрэсіўнай шляхце, з якой усё самае лепшае і ўсе самыя лепшыя здавён…

Не дзеля грошай і раскошы, а дзеля гонару і годнасці ўсё ў гэтым жыцці – сцвярджае пісьменнік. “Многім холадна жыць на зямлі. Вінаваты ў гэтым людзі, якія прагнуць улады, непасільнай, немагчымай для чалавека. Вінаваты таксама і грошы, з-за якіх людзі хапаюць адзін аднаго за глотку ”, – так разважае А. Беларэцкі. Але менавіта ён “цепліць” надзею сваёй новай знаёмай, што “такія рэчы, як каханне, як сяброўства ” таксама не зніклі. Як жа без іх?

Напэўна, каханнем, цеплынёю, дабрынёю, клопатам і простай сваёю прысутнасцю побач Андрэй Надзею змяняе да непазнавальнасці. Менавіта яна “прымусіла” яго да гэтага, калі прасіла застацца, затрымацца, пабыць, гаворачы, што “ гэта вельмі добра, калі поруч ёсць людзі”.

У гэтым, на мой погляд, У. Караткевіч не новы. Даўно вядома ўсім нам, што чалавеку патрэбен чалавек. Гэта прысутнасць не дазволіць “ холадна жыць на зямлі ”.

Надзея чакала свайго чалавека, а Андрэй знайшоў яго выпадкова, ні на што не разлічваючы, проста застаючыся мужчынам, сапраўдным і надзейным.

Чалавек спавядаецца толькі ў царкве або перад тым чалавекам, якому вельмі давярае, які яго адбітак – люстэрка. Надзея “спавядалася” Андрэю: “ Каб вы ведалі, колькі крыві, забойстваў, сірочых слёз, звычайнага бруду на кожным шляхецкім гербе! Колькі забітых, зашмаганых да смерці, пакрыўджаных! Мы не маем права на існаванне, нават самыя сумленныя, самыя лепшыя. У нашых жылах не блакітная, а брудная кроў. Няўжо вы думаеце, што ўсе мы, да дваццатага калена, не павінны адказваць за гэта, адказваць жахам, галечай, смерцю? Мы былі такія абыякавыя да народа, які пакутаваў з намі поруч і ад нас, мы лічылі яго быдлам, мы лілі віно, а яны лілі кроў. Яны не бачылі нічога, акрамя дрэннага хлеба” .

Пасля гэтых слоў ён па-іншаму гляне на яе – “са здзіўленнем”, як піша аўтар. І толькі тут ён зразумее, што ніякая яна не непрыгожая, што перад ім “незвычайная дзяўчына, прыгожая дзіўнай, трохі вар’яцкай прыгажосцю”.

Каханне дорыць нам крылы. Фундамент кахання, на мой погляд, гэта любоў. Паняцце гэта глабальнае. Але калі даць самае простае тлумачэнне, то можна сказаць так: гэта самаахвярнае служэнне, жаданне памерці або перамагчы ў імя каханай, рызыкаваць сабою, абы толькі жыў той, кім ты бясконца даражыш.

“Яна ляжала ў маіх абдоймах, і як быццам ціхая музыка пачала найграваць недзе, можа, у маёй душы. Ціхая-ціхая, далёкая-далёкая, пяшчотная: пра сонца, малінавыя ад канюшыны лугі пад дымнай бліскучай расою, пра залівісты спеў гівала ў шатах вялікіх ліп. Яе твар быў такі спакойны, як у спячага дзіцяці” – вось яно, простае зямное каханне, якое, на жаль, дадзена перажыць далёка не кожнаму на зямлі. І шчаслівы той, у жыцці каго яно было!

Андрэя каханне таксама змяніла: “ Я не саромеўся гэтага. Да гэтага часу ў мяне, як амаль ва ўсякага здаровага, маральна неразбэшчанага і пазбаўленага залішняй пачуццёвай цягі чалавека, былі да жанчын роўныя сяброўскія адносіны, часам нават не пазбаўленыя нейкай незразумелай агіды. Так яно і павінна быць, пакуль не прыходзіць Сапраўднае ”.

Быць самім сабою, у суладдзі з сусветам пачуццяў, жыць ярка, на ўсю моц, любіць гэта жыццё і па гэтай прычыне баяцца смерці – вось што такое каханне, вось якая адказнасць за пачуццё, калі яна ўсяго толькі, як кажа Андрэй, “спадзявалася на мяне”.

І дзякуючы гэтаму прадаўжаецца жыццё, нараджаюцца шчаслівыя людзі, нязводным застаецца людскі род…

С благодарностью Татьяне М. и всем-всем моим друзьям на прозе, благодаря которым в самых далеких созвездях можно рассмотреть поляну цветов, а зайдя на свою страничку, обнаружить ромашковый букет, летятящий через время и расстояние.

Человеку нужна не слава,
А людское внимание, ласка…
И сердечное, теплое слово,
И веселая, мудрая сказка

Человеку нужна улыбка…
Незнакомых глаз и знакомых,
Что б дождями размытая тропка
Стала легкой, а грусть невесомой….

Человеку нужна не жалость…
Доброта нужна человеку,
Чтоб взмывая на гребни крутые,
Переплыть бурлящую реку…

Что б встречал друзей бескорыстных
На дорогах, далеких от дома,
И себя ощущал счастливым,
Когда счастье даришь другому…

Чалавеку патрэбна не слава,
А людская увага і ласка,
І сардэчнае шчырае слова,
І вясёлая добрая казка.

Чалавеку патрэбна усмешка
Незнаёмых вачэй і знаёмых,
Каб дажджамі размытая сцежка
Стала лёгкай на кручах і стромах.

Чалавеку не трэба спагады, -
Дабрата чалавеку патрэбна,
Каб, мінаючы прорвы і спады,
Узбірацца на стромкія грэбні,

Каб сяброў сустракаў клапатлівых
На дарогах, далёкіх ад дому,
І каб сам быў заўсёды шчаслівы,
Калі шчасце прыносіш другому.

Наташа, Добрый день, хоть он уже дождливый у нас! Пусть будет добрый!
Себя ощущать счастливым, когда счастье даришь другому! Спасибо ВАМ.

. а у нас уже почти ночь. День был холодным, неуютным. Но я всё же надеюсь на призрачное Бабье Лето :)
Спасибо, дорогая Нина, за Ваше неизменное тепло!
С сердцем,

Портал Проза.ру предоставляет авторам возможность свободной публикации своих литературных произведений в сети Интернет на основании пользовательского договора. Все авторские права на произведения принадлежат авторам и охраняются законом. Перепечатка произведений возможна только с согласия его автора, к которому вы можете обратиться на его авторской странице. Ответственность за тексты произведений авторы несут самостоятельно на основании правил публикации и законодательства Российской Федерации. Данные пользователей обрабатываются на основании Политики обработки персональных данных. Вы также можете посмотреть более подробную информацию о портале и связаться с администрацией.

В предложенном тексте К. Г. Паустовский поднимает проблему собачьей верности.

Чтобы привлечь внимание читателя к проблеме, автор пишет о псе Тобике, который после смерти своего хозяина, Александра Степановича Грина, ослеп и остался жить в доме, в котором умер писатель, сильно тоскуя по нему. Так автор дает понять, что собака остается верна человеку даже после его смерти и будет ждать его до последнего.

Г. Паустовский пишет: “У нас нет ещё слова, которое могло бы выразить одновременно самоотверженность, смелость и ум — все те великолепные качества, какими обладает собака”. Читатель понимает: собачьей верности нет предела, ради своего хозяина собака готова буквально на всё.

Оба примера, дополняя друг друга, дают возможность понять, что собака остается верной человеку в любой ситуации и всегда будет рада провести с ним как можно больше времени.

Позиция К. Г. Паустовского такова: собачья верность проявляется в смелости, самоотверженности, разуме собаки, и что бы ни случилось с хозяином, его питомец всегда будет ждать его и тосковать по нему.

Я согласен с мнением автора. Вспомним всем известный фильм “Хатико”, где пёс не дождался своего хозяина из поездки, и так и остался ждать его в том самом месте, где они расстались. Это показывает, что собачья верность нерушима, что собака до последнего будет ждать своего хозяина, даже если он никогда не вернётся.

Содержание сочинения

К2. Приведены два примера (жизнь собаки в доме у хозяина и качества собаки). Пояснение дано к двум примерам. Смысловая связь между примерами выявлена верно ( 6 из 6 ).

К3. Позиция автора сформулирована верно. ( 1 из 1 )

К4. Экзаменуемый выразил своё отношение к позиции автора и обосновал его. ( 1 из 1 ).

Речевое оформление

К5. Работа экзаменуемого характеризуется смысловой цельностью, речевой связностью и последовательностью изложения. Логических ошибок не обнаружено. ( 2 из 2 ).

К6. Работа экзаменуемого характеризуется отсутствием точности выражения мысли и однообразием грамматического строя речи ( 0 из 2 ).

Комментарий: балл снижается из-за отсутствия максимального балла в К10.

Грамотность

К7. Соблюдение орфографических норм ( 3 из 3 ).

К8. Соблюдение пунктуационных норм ( 2 из 3 )

К9. Соблюдение грамматических норм ( 1 из 2 ).

К10. Соблюдение речевых норм ( 0 из 2 )

К11. Соблюдение этических норм ( 1 из 1 ).

К12. Соблюдение фактологической точности в фоновом материале ( 1 из 1 ).

Заключение

Экзаменуемый правильно определяет проблему, приводит примеры к ней. Однако допускает несколько ошибок в речи, пунктуации и грамматике. В целом сочинение написано хорошо.

Эксперты сайта Критика24.ру
Учителя ведущих школ и действующие эксперты Министерства просвещения Российской Федерации.

Внимание!
Если Вы заметили ошибку или опечатку, выделите текст и нажмите Ctrl+Enter.
Тем самым окажете неоценимую пользу проекту и другим читателям.

Самы дарагі чалавек.

Самы дарагі чалавек. Хто гэта? Я ведаю, што вы ўжо зразумелі. Гэта – яна. Гэта тая, што падаравала мне жыццё, што шануе мяне, клапоціцца і любіць, нягледзячы не на што. У яе прыгожыя вочы, чыстае сэрца, мяккія і заўсёды ласкавыя рукі. А якая яна добрая, разумная!

Яна ўсё раскажа: пра каханне, пра жыццё, пра ўвесь свет вакол мяне. Яна ніколі не скардзіцца на мяне, не тымае злосці ці крыўды, бо ведае, што я яшчэ не такая разумная, як яна. Яна радуецца маім перамогам і турбуецца, калі ў мяне нешта не атрымліваецца. Яна ніколі мяне не перастане любіць, бо я ў яе такая адзіная. Як і яна ў мяне!

Безумоўна, самы дарагі чалавек – гэта МАМА.

Дзмітрый Гаргун, 7 “Б” клас

Мая мама

Самы дарагі і лепшы чалавек для мяне – гэта мая матуля. Я магу расказаць ёй любую таямніцу, даверыць усе свае сакрэты. Яна заўсёды дапаможа мне і дасць добрую параду.

Мая матуля вельмі прыгожая. У яе блакітныя вочы і светлыя валасы. Я здзіўляюся, як яна паспявае зрабіць столькі спраў: у доме заўсёды чысціня і парадак, мама вельмі смачна гатуе. Да дня майго нараджэння матуля ўпрыгожвае кватэру шарамі і рознакаляровымі плакатамі, гатуе вельмі смачны торт.

Я вельмі шкадую і люблю сваю матулю.

Дзіяна Вашчыла, 7 “Б” клас

Матуля

Самы дарагі для мяне чалавек – гэта маці.

Мая мама сярэдняга росту, у яе прыгожыя прамыя валасы, блакітныя вочы. Яны заўсёды ясныя. У маёй мамы прыгожая ласкавая ўсмешка, якая заўсёды падымае мне настрой.

Мая матуля ветлівая, добрая, пяшчотная, ласкавая. Яна ўмее падтрымаць у цяжкую хвіліну, даць ідэальную параду, у любой сітуацыі падкажа, што рабіць. Я ведаю, што мая матуля заўсёды зразумее і падтрымае мяне, парадуецца маім поспехам.

Любіце сваіх мам, ніколі не крыўдзіцеся на іх, памятайце, што мама ў кожнага з нас – адна.

Читайте также: