Сочинение про семью на белорусском языке
Обновлено: 02.07.2024
Мая сям'я Сям'я - важнае слова ў жыцці кожнага чалавека. Усе людзі розныя, і сем'і ў іх таксама розныя. У кожнай сям'і ёсць свае традыцыі, героі, можа быць, нават дынастыі, напрыклад, як у мяне. Але пра гэта крыху пазней.
Для пачатку я хацела б распавесці аб маім таце. Ён вайсковец, удзельнік баявых дзеянняў у Афганістане. Аднойчы тата прынёс з працы свой парадны мундзір, і калі я ўбачыла тату ў ім, была вельмі здзіўленая. На мяне глядзеў не той добры тата ў хатнім халаце з газетай у руках, на мяне глядзеў баявы афіцэр, гатовы у што бы то ні стала абараняць не толькі сваю сям'ю, але і краіну. У гэты момант мяне перапоўніла пачуццё радаснай трывогі, гонару за тое, што гэта мой тата, мой родны тата. Гэтыя эмоцыі нельга перадаць словамі, гэта можна толькі адчуць, і я ніколі іх не забуду.
Як я і сказала, у сям'і можа быць свая дынастыя. У маёй сям'і ёсць дынастыя ўрачоў. Я нездарма называю гэта дынастыяй, таму што па мамінай лініі вельмі шмат сваякоў - лекараў. Мая прапрабабушка, у гонар якой, дарэчы, мяне назвалі, была лекарам-акушэрам на вайне. Мой дзед-хірург, бабуля невропатолог, а мама урач-лабарант. Я ганаруся тым, што я дачка патомных лекараў, і хачу таксама быць лекарам, хоць мама мяне ад гэтага ўсяляк адгаворвае.
Яшчэ ў мяне ёсць родны брат, ён старэйшы за мяне на 10 з паловай гадоў. Вядома, розніца досыць вялікая, але гэта не перашкаджае нам мець зносіны і дзеліцца сакрэтамі. Мы вельмі блізкія. З ім весела і вельмі надзейна. Бывае, мы сварымся, але тут жа мірымся, а хвілін праз дзесяць гучна смяемся, таму што сварка была з-за дробязі. Я яго вельмі люблю і стараюся клапаціцца пра яго, як толькі магу. Напрыклад, абараніць яго, калі раптам мама будзе лаяць, памыць за ім посуд і г.д. Свой клопат я праяўляю больш актыўна, чым ён. У яго хутчэй гэта ўнутры, і мне часам здаецца, што яе зусім няма. Але гэта не так. Ён вельмі за мяне перажывае, не менш, чым бацькі. Не так даўно я трапіла ў бальніцу, брат тэлефанаваў мне кожны дзень і стараўся прыязджаць да мяне часцей, нягледзячы на тое, што ў яго вельмі шмат працы, і яна знаходзіцца на другім канцы горада. Я была прыемна, вельмі прыемна здзіўленая, і мяне гэта кранула да глыбіні душы.
Уся сям'я вельмі любіць актыўны адпачынак. Мы стараемся не сядзець дома на выходных, а куды-небудзь схадзіць або з'ездзіць. Гэта можа быць выезд за горад, паход у тэатр, басейн, боўлінг, катанне на каньках або паход па крамах. У нас нават ёсць такая сямейная традыцыя: узімку кожныя выходныя мы ходзім у басейн пад адкрытым небам. Гэта вельмі выдатна. Уся сям'я ў зборы, мы гутарым, смяёмся і проста прыемна праводзім час разам. Нягледзячы на нашы невялікія, сваркі я сваю сям'ю вельмі люблю і шаную ёю. Хачу Ці я сям'ю, падобную на маю? Калі шчыра, я ніколі не задумвалася пра гэта і будаваць нейкія планы на будучыню мне не хочацца. Ніхто не ведае, як павернецца жыццё, які будзе мой будучы муж і колькі ў мяне будзе дзяцей. Але адно я ведаю дакладна - я хачу дружную сям'ю. Сям'ю, якая не пакіне ў бядзе, падтрымае і проста якая будзе паважаць і любіць мяне. Яшчэ ў 7 класе я напісала наіўнае (цяпер я гэта бачу) верш, прысвечанае маці-захавальніцы сямейнага шчасця. Але некалькі радкоў протицитирую, яны пра даверы і адкрытасці. У сям'і гэта галоўнае! Нам няма каму душой адкрыцца . Нам не з кім таямніцай падзяліцца . Але ёсць жа маміна плячо-І ў сэрцы адразу горача! .
Сям'я важнае слова жыцц кожнага чалавека. Усе людз розныя, сем' х таксама розныя. У кожнай сям' ёсць свае традыцы, геро, можа быць, нават дынасты, напрыклад, як у мяне. Але пра гэта крыху пазней.
Для пачатку я хацела б расказаць пра майго тату. Ён вайсковец, удзельнк баявых дзеяння у Афганстане. Аднойчы тата прынёс з працы свой торжественны мундзр, кал я бачыла яго м, была вельм здзелена. На мяне глядзе не той добросердечны тата хатнм халаце з газетай у руках на мяне глядзе баявы афцэр, гатовы хоть какой цаной абараняць не тольк сваю сям'ю, але крану. У гэты момант мяне перапонла пачуццё радаснай трывог, гонару за тое, што гэта мой тата, мой родны тата. Гэтыя эмоцы нельга перадаць словам, гэта можна тольк адчуць, я нкол х не забуду.
Як я произнесла, у сям' можа быць свая дынастыя. У маёй сям' ёсць дынастыя рачо. Я нездарма нарекаю гэта дынастыяй, таму што па лн мац нас вельм шмат сваяко-лекара. Мая прапрабабка, у гонар якой, дарэчы, мяне именовал, была лекарам-акушэрам на вайне. Мой дзед хрург, бабуля нерапатолаг, а мать урач-лабарант. Я ганаруся тым, што я дачка патомных лекара, хачу таксама быць лекарам, хоць мать мяне ад гэтага сяляк адгаворвае.
Яшчэ мяне ёсць родны брат, ён старэйшы за мяне на дзесяць з паловай гадо. Вядома, рознца досыць вялкая, але гэта не перашкаджае нам мець зносны дзелцца сакрэтам. Мы вельм блзкя. З м весела вельм надзейна. Бывае, мы сварымся, але здесь жа мрымся, а хвлн праз дзесяць гучна смяемся, таму што сварка была з-за дробяз. Я яго вельм люблю стараюся клапаццца пра яго, як тольк волшебнику. Напрыклад, абаранць яго, кал раптам мать будзе лаяць, памыць за м посуд г.д. Собственный клопат я праяляю больш актына, чым ён. У яго хутчэй гэта нутры, мне часам здаецца, што клопату зусм няма. Але гэта не так. Ён вельм за мяне перажывае, не менш, чым бацьк. Не так дано я трапла бальнцу, брат тэлефанава мне кожны дзень ветхася прыязджаць да мяне часцей, нягледзячы на тое, што яго вельм шмат працы яна знаходзцца на ншым канцы горада. Я была прыемна, вельм прыемна здзелена, мяне гэта кранула да глыбн душы.
Уся сям'я вельм любць актыны адпачынак. Мы стараемся не сядзець дома на выходных, а куды-небудзь хадзць або ездзць. Гэта можа быць выезд за горад, паход у тэатр, басейн, болнг, катанне на каньках або паход па крамах. У нас нават ёсць такая сямейная традыцыя: узмку кожныя выхадныя мы ходзм у басейн пад адкрытым небам. Гэта вельм выдатна. Уся сям'я зборы, мы гутарым, смяёмся проста прыемна праводзм час разам. Нягледзячы на нашы невялкя, сварк я сваю сям'ю вельм люблю шаную яе. Ц хачу я сям'ю, падобную на маю? Кал шчыра, я нкол не задумвалася пра гэта, будаваць нейкя планы на будучыню мне не хочацца. Нхто не ведае, як павернецца жыццё, як будзе мой супруг кольк мяне будзе дзяцей. Але адно я ведаю дакладна я хачу дружную сям'ю. Сям'ю, якая не пакне бядзе, падтрымае якая ординарна будзе паважаць любць мяне. Яшчэ 7 класе я напсала наны (цяпер я гэта бачу) верш, прысвечаны мац як захавальнцы сямейнага шчасця. Але некальк радко працытую, яны пра даверы адкрытасц. У сям' гэта галонае! Нам няма каму душой адкрыцца. Няма з км таямнцай падзялцца. Але ёсць мамна плячо сэрцы адразу горача.
Читайте также: